ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ Ένα απ'τα "φώτα που δεν έσβησε"...

Γεννημένος το 1977, μεγαλωμένος με μουσική, με σπουδές στο πιάνο, ανωτέρων θεωρητικών και κρουστών ορχήστρας. Από τα εφηβικά του χρόνια έπαιζε σε διάφορα συγκροτήματα ώσπου με φίλους του και με την βοήθεια του Μανώλη Φάμελλου δημιούργησε «τα φώτα που σβήνουν» κι όλα τα άλλα ήρθαν μετά μέχρι την διάλυση και το ξεκίνημα της σόλο καριέρας του το 2001. Ο Στάθης Δρογώσης, λοιπόν, είναι εδώ για να μας μιλήσει για όλα, την ζωή του, την καριέρα του, την κρίση, τα τραγούδια του, τις συνεργασίες του, την δισκογραφική του εταιρεία, τα μελλοντικά του σχέδια, την τέχνη…

Γ. Κ.: Ποια είναι, Στάθη, τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου;

Σ. Δ.: Θυμάμαι πανηγύρια στη Νάξο στο χωριό μου. Βιολιά και λαούτα. Ήμουν 4 χρονών. Και χόρευα και έκανα πως έπαιζα βιολί. Μετά θυμάμαι τραγούδια που ακούγαμε με τον πατέρα μου στα πόδια του. Beatles…

Γ. Κ.: Από πότε ασχολείσαι ενεργά με την μουσική και πως ξεκίνησε η επαγγελματική σου καριέρα;

Σ. Δ.: Σπούδασα πιάνο θεωρητικά και κρουστά ορχήστρας. Κλασική παιδεία. Αλλά πάντα έγραφα τραγούδια. Από τα 16 μου έπαιζα σε συγκροτήματα. Επαγγελματικά από το 1999 με τα φώτα που σβήνουν.

Γ. Κ.: Πως δημιουργήσατε και πως διαλύσατε «Τα φώτα που σβήνουν»;

Σ. Δ.: Το συγκρότημα το φτιάξαμε φίλοι από το ωδείο Νίκος Σκαλκώτας και από το μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Παίζαμε χρόνια μαζί. Το 1997 στη Φολέγανδρο γνωρίσαμε τον Μανώλη Φάμελλο. Τα άλλα ήρθαν μετά. ¨Ήμασταν τυχεροί. Η πορεία σταμάτησε το 2001. Είμαστε ακόμα φίλοι αδερφικοί.

Γ. Κ.: Ποια είναι η σχέση σου με το θέατρο;

Σ. Δ.: Το λατρεύω. Και έχω γράψει μουσικές για παραστάσεις.

Γ. Κ.: Στάθη, πες μας πως προέκυψε το τραγούδι «Πυροβολήστε τον χρόνο»;

Σ. Δ.: 2002 για την συναυλία στο ΗΡΩΔΕΙΟ με το έργο του Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ «Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ» .Μου εμπιστεύτηκε στίχους του. Νιώθω περήφανος που συνεργαστήκαμε.

Γ. Κ.: Ποιες είναι οι εμπειρίες σου από τις συναυλίες με έργα του Μίκη Θεοδωράκη;

Σ. Δ.: Άγχος αλλά και υπερηφάνεια. Είναι πολύ προσιτός άνθρωπος. Και καλλιτεχνικός ογκόλιθος.

Γ. Κ.: Τον Οκτώβρη του 2005 συμμετείχες στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Θα περάσουν οι μέρες». Πως προέκυψε η συμμετοχή σου; Ποια είναι η γνώμη σου για τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς τραγουδιού;

Δ.Σ.: Το φεστιβάλ τέλειωσε άδοξα. Δεν έχω και την καλύτερη γνώμη για τους διαγωνισμούς. Έκανα όμως πολλούς φίλους.

Γ. Κ.: Τι σε οδήγησε να γράψεις ένα τραγούδι για τον σκύλο τον Κανέλλο;

Σ. Δ.: Μα ο ίδιος ο Κανέλλος. Με δάγκωσε και του το έγραψα! Μας λείπει στα Εξάρχεια.

Γ. Κ.: Πως σε επηρεάζει εσένα και γενικά τον χώρο της μουσικής η λεγόμενη «παγκόσμια οικονομική κρίση»; Πόσο πραγματική μπορεί να είναι αυτή η «κρίση»;

Σ. Δ.: Είναι πραγματική. Θα προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Με αγώνα. Όχι από τον καναπέ.

Γ. Κ.: Πες μας λίγα λόγια για τον τελευταίο σου δίσκο, για τα τραγούδια του και την παραγωγή, που είναι δική σου, αλλά και για την δική σου δισκογραφική εταιρεία, την Antelma music.

Σ. Δ.: Είναι ο καλύτερός μου δίσκος. Τον δίνω ακόμα και δωρεάν. Μπείτε στο www.antelmamusic.com για λεπτομέρειες. Τον αγαπώ πολύ αυτό το δίσκο.

Γ. Κ.: Στάθη, είναι όμορφη η ζωή;

Σ. Δ.: Ναι! Αν έχεις δικούς σου ανθρώπους να μοιράζεσαι χαρές και λύπες.

Γ. Κ.: Από πού εμπνεύστηκες το τραγούδι «Η Πέρσα κλαίει»;

Σ. Δ.: Από την ιστορία μιας κοπέλας. Μου την έστειλε σε μήνυμα. Δεν έχω πάει ποτέ Λευκάδα. Αλλά το τραγούδι μιλάει για αυτήν.

                 
Γ Κ.: Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σ. Δ.: Για την ώρα ξεκουράζομαι. Θα κάνω καλοκαιρινή περιοδεία και μετά θα γράψω καινούριο δίσκο.                                       

Γ. Κ.: Το blog μου λέγεται «Η συνομωσία των τεχνών». Τι σημαίνει για σένα τέχνη και πόσο σημαντική είναι στην ζωή σου; Έχεις να μας πεις κάτι άλλο για το τέλος;

Σ. Δ.: Η τέχνη είναι τα πάντα. Μας κάνει ανθρώπους. Μας ανυψώνει. Μας διαλύει και μας ξαναφτιάχνει. Η τέχνη είναι ο Θεος.


Στάθη ευχαριστώ πολύ!                        

                 
         Το τραγούδι που ακολουθεί βρίσκεται στον νέο δίσκο του Νίκου Πορτοκάλογλου  "Δίψα", σε μουσική και στίχους του ίδιου...
                                         

                                                                                                 

Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην επαρχία, ο ένας από Σέρρες, ο άλλος απ’ τα Γρεβενά. Είναι ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου. Ξεκίνησαν να τραγουδάνε στις πόλεις τους σε μικρά μαγαζιά. Μαρία και Αλέξανδρος. Κατέβηκαν στην Αθήνα για σπουδές η μία και καλύτερες συνθήκες εργασίας…Αλέξανδρος και Μαρία. Ο ένας συμμετείχε στην «Δεύτερη» και η άλλη στην «Τρίτη Ακρόαση» του Παρασκευά Καρασούλου. Και αυτό ήταν η αρχή όλων όσων έχουν συμβεί μέχρι τώρα: γνωριμία τους, πρώτος δίσκος του Αλέξανδρου, δεύτερος δίσκος του Αλέξανδρου και πρώτος της Μαρίας, φτάσαμε στο σήμερα σε περίοδο οικονομικής και ηθικής κρίσης να ετοιμάζουν νέο δίσκο….ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου ήρθαν εδώ να μας μιλήσουν συνομωτικά για όλα αυτά και άλλα πολλά!

 Γ. Κ.: Λοιπόν, Αλέξανδρε και Μαρία πείτε μας, από ποια ηλικία σας κέντρισε τον ενδιαφέρον η μουσική; Ποιο ήταν το πρώτο σου μουσικό όργανο Μαρία;

Μ. Π.: Από πολύ μικρή ηλικία πιάστηκα με τη μουσική, με μύησε σε αυτήν ο μεγαλύτερος μου αδερφός. Έπαιζα με το αρμόνιό του! Το πρώτο δικό μου όργανο ήταν ένα τουμπερλέκι στο οποίο έμαθα να παίζω όλα τα τραγούδια του Παπάζογλου.

Α. Ε.: Εγώ άργησα αρκετά. Γύρω στα 15 με έπιασε μια μανία να πάρω κιθάρα χωρίς να ξέρω γιατί και από τότε δεν την άφησα ποτέ.

Γ. Κ.: Μαρία στην εφηβεία σου τραγουδούσες σε μαγαζιά της πόλης; Μίλησε μας για αυτήν την περίοδο της ζωής σου.

Μ. Π.: Ήταν μαγευτική εμπειρία. Πρώτα σε ταβερνάκια και μετά σε μπαράκια, από τα 15 χρόνια άρχισα να μαθαίνω την νύχτα, να συνεργάζομαι, να βγάζω τα δικά μου λεφτά και να προσπαθώ να λειτουργώ με συναίσθημα αλλά και υπευθυνότητα.

Γ. Κ.: Μαρία, έχεις σπουδάσει στο Τμήμα Τραπεζικής και Χρηματοοικονομικής Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Πως σε κέρδισε το τραγούδι;

Μ. Π.: Πώς με «έχασαν» τα τραπεζικά να ρωτάς!

Γ. Κ.: Από πότε ασχολείσαι ενεργά με την μουσική Αλέξανδρε; Περίγραψέ μου τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα.

Α. Ε.: Από τα 21 μου τραγουδάω και παίζω σε μικρά μαγαζάκια των Σερρών απ’ όπου κατάγομαι. Στην Αθήνα ήρθα περίπου στα 24 μου όπου και πάλι έπαιζα σε μπαράκια και ταβέρνες, ώσπου στα 26 μου βγαίνει ο πρώτος μου δίσκος.

Γ. Κ.: Μαρία, περίγραψέ μου την Δανάη Παναγιωτοπούλου.

Μ. Π.: Κλειστή, δοτική και ντόμπρα.

Γ. Κ.: Αλέξανδρε πες μας δυο λόγια για την συμμετοχή σου στην «Δεύτερη Ακρόαση» της Μικρής Άρκτου.

Α. Ε.: Μεγάλη τύχη και εισιτήριο για ότι ακολούθησε και θα ακολουθήσει.

Γ. Κ.: Αλέξανδρε, μέσα από αυτήν την «Δεύτερη Ακρόαση» γνώρισες πολλά ταλαντούχα άτομα, όπως κι εσύ, οι SoNaMa, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Κώστας Τσίρκας, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Θέμης Καραμουρατίδης και η Νατάσσα Μποφίλιου. Με την τελευταία, Μαρία,  έχετε συνεργαστεί συναυλιακά και μόνη σου, αλλά και με τον Αλέξανδρο. Μιλήστε μου γι’ αυτήν, αλλά και την υπόλοιπη ομάδα, που συμπληρώνουν την 3άδα, τον Θέμη και τον Γεράσιμο.

Α. Ε.: Είναι φίλοι και ταλαντούχοι άνθρωποι. Χαίρομαι που προχωράνε βασιζόμενοι στα δικά τους καινούργια τραγούδια.

Μ. Π.: Τα παιδιά είναι συνοδοιπόροι μα και φίλοι. Χωρίς αντιζηλίες και δοτικοί, είναι ακριβώς αυτό που μάλλον βλέπετε όλοι σας πάνω στη σκηνή. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο ότι αγαπιούνται τόσο και αυτοί όσο και τα τραγούδια τους.

Γ. Κ.: Αλέξανδρε πες μας για τον  πρώτο σου δίσκο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας». Στον δίσκο περιέχονται και τα «Ποτάμι μαύρο» και «Επαρχία» με τα οποία συμμετείχες στην «Δεύτερη Ακρόαση». Εδώ τα Υπόγεια Ρεύματα συμμετέχουν με ένα από τα δύο το «Ποτάμι μαύρο». Πως ήταν η συνεργασία σας;

Α. Ε.: Δεν έχω κανένα παράπονο. Τα παιδιά μου συμπεριφέρθηκαν άψογα και με βοήθησαν πολύ. Πέρα από τον Γρηγόρη Κλιούμη που είπε το «ποτάμι» καταπληκτικά, ο άλλος «υπόγειος» Κώστας Παρίσης, ήταν ηχολήπτης και ενορχηστρωτής του δίσκου αυτού.

Γ. Κ.: Μαρία και Αλέξανδρε, πείτε μου πως γνωριστήκατε και πως προέκυψε αυτή η συνεργασία σας; Τι σας ελκύει καλλιτεχνικά;

Μ. Π.: Έχουμε πει πολλές φορές τον περίπλοκο τρόπο που  γνωριστήκαμε. Ο λόγος του Αλέξανδρου και η αξιοπρεπής ματιά του στα πράγματα ήταν τα πρώτα πράγματα που με έλκυσαν  , στην πορεία ο τρόπος που συνέθετε χωρίς καν να ξέρει νότες και η διαφορετική σε σχέση με μένα αισθητική που πάντα την βλέπω σαν πρόκληση.

Α. Ε.: Η Μαρία είναι μια πολύ ιδιαίτερη φωνή και προσωπικότητα που σε ελκύει να της γράψεις τραγούδια. Αυτή η αναζήτηση με εξιτάρει πολύ ως συνθέτη και ως στιχουργό.

Γ. Κ.: «Όμορφοι», αλλά γιατί «ηττημένοι»; Εξηγήστε μου τον τίτλο.

Α. Ε.: Το τραγούδι μιλάει για 2 ανθρώπους που ηττώνται από το πάθος τους. Τέτοιου είδους ήττες που αφορούν «δόσιμο» σε κάτι που αγαπάς, πάντα σε βγάζουν όμορφο.

Γ. Κ.: Μέσα σ’ αυτόν τον δίσκο είναι και το ποίημα του Γ. Σεφέρη «Θεατρίνοι Μ. Α». Με ποιο κριτήριο μελοποίησες αυτό το ποίημα Αλέξανδρε;

Α. Ε.: Το διάβασα, με συγκίνησε πολύ και θέλησα να το ντύσω με μουσική για να μπορώ να τραγουδάω αυτά το όμορφα και σκληρά λόγια

Γ. Κ.: Αλέξανδρε από πού εμπνεύστηκες το τραγούδι σου «700 ευρώ τον μήνα»; Γενικά ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης σου;

Α. Ε.: Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου αποτελεί πηγή έμπνευσης. Από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο. Δεν θα μπορούσε όλη αυτή η κατάσταση στην κοινωνία και τα εργασιακά να με αφήσει αδιάφορο.

Γ. Κ.: Πως αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση και πόσο σας επηρεάζει; Τι πιστεύετε ότι μας έφερε ως εδώ;

Μ. Π.: Για την ώρα δουλεύοντας πολύ! Ήταν αναμενόμενο ότι θα φτάναμε ως εδώ, αυτό που δεν βλέπουμε ακόμα είναι το  πόσο πιο βαθειά μπορεί αυτό να πάει. Κυρίως πιστεύω έφταιξε  το ελληνικό όνειρο του να ζούμε με πράγματα που δεν μας ανήκουν.

Α. Ε.: Την κρίση οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε με αγώνες και όχι με ενοχές. Πρακτικά, στην καθημερινότητα και στο μεροκάματό μας, θα πρέπει να κάνουμε την διπλάσια δουλειά, για να μπορούμε απλά να επιβιώσουμε.

Γ. Κ.: Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση της μουσικής τέχνης στην Ελλάδα αυτήν την δύσκολη περίοδο; Την επηρεάζει η οικονομική κρίση; Είστε αισιόδοξοι για το μέλλον;

Α. Ε.: Η μουσική σαν τέχνη, δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Είναι βαθύτερη ανάγκη και του δημιουργού και του ακροατή. Η μουσική ως βιομηχανία και εμπόρευμα, θα περάσει πολύ δύσκολα.

Μ. Π.: Είμαι αισιόδοξη ότι οι άνθρωποι θα αλλάξουν προτεραιότητες και ανάγκες. Αυτό θα επηρεάσει όλους τους κλάδους και σίγουρα και τις τέχνες.

Γ. Κ.: Το γεγονός ότι είστε και φίλοι εκτός από συνεργάτες πόσο και πως σας επηρεάζει στην μέχρι τώρα συνεργασία σας;

Μ. Π.: Πολύ. Κάνει τα πράγματα πιο σύνθετα, αλλά πολύ πιο όμορφα! Νιώθω πολύ δεμένη με τον Αλέξανδρο.

Α. Ε.: Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο μια ουσιαστική συνεργασία να μην περάσει από το επίπεδο της φιλίας. Πάντως είναι σίγουρα όμορφο και δύσκολο.

Γ. Κ.: Πες μου Μαρία και για την καθηγήτρια της φωνητικής Ελισάβετ Καρατζόλη. Εμείς την γνωρίζουμε σαν τραγουδίστρια και πιστεύω ότι είναι μια απ’ τις καλύτερες τραγουδίστριες στην Ελλάδα. Σαν καθηγήτρια πως είναι;

Μ. Π.: Είναι ένας άγγελος. Νομίζω ότι είναι από τους ανθρώπους που με διαμόρφωσαν και ως τραγουδίστρια αλλά πρωτίστως ως άνθρωπο. Είναι από μόνη της «μουσική». Αγαπάει τους ανθρώπους, την τέχνη και δίνει τα πάντα για τους μαθητές της.

Γ. Κ.: Μαρία διδάσκεις κι εσύ; Πες μου λίγο γι’ αυτό.

Μ. Π.: Ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πιο παλιά. Προέκυψε ύστερα από παρότρυνση της Ελισάβετ και τελικά κατέληξε να γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είναι μεγάλο δώρο να μπορείς να δίνεις στον άλλο αυτό που εσύ τόσο απλόχερα έμαθες και να βλέπεις μέρα με τη μέρα τον άλλο να δυναμώνει, να ανοίγεται και να εκφράζεται όλο και περισσότερο. Η επαφή μου με τους μαθητές μου είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μου έτυχαν.

Γ. Κ.: Αλέξανδρε πως ήταν η συμμετοχή σου ως συνθέτης στον δίσκο της Ελισάβετ Καρατζόλη, «Σαν προσευχή στην πιο βαθιά εμπιστοσύνη» με το τραγούδι «Μου φτάνει ένα παράθυρο» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και τις φωνές του Μίλτου Πασχαλίδη και της ίδιας;

Α. Ε.: Φοβερή εμπειρία να έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο του κυρίου Ελευθερίου. Σε κάθε του πρόταση διακρίνεις την εμπειρία του και το ταλέντο του. Μεγάλο δώρο της δασκάλας μου, Ελισάβετ, που μου πρότεινε να μελοποιήσω το «παράθυρο». Για τις ερμηνείες τι να πω; Απίστευτοι και οι δύο!

Γ. Κ.: Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Αυτήν την περίοδο ηχογραφείτε τον νέο σας δίσκο. Πείτε λίγα λόγια γι’ αυτόν.

Α. Ε.: Εννιά τραγούδια, η Μαρία τραγουδάει και εγώ γράφω στίχο και μουσική. Έχουμε βάλει τα δυνατά μας και ελπίζουμε να σας αρέσει!

Μ. Π.: Θα τον ακούσεις και θα μας πεις εσύ !

Γ. Κ.: Το blog μου ονομάζεται «Η συνομωσία των τεχνών». Τι σημαίνει τέχνη για τον καθένα σας; Είστε συνωμότες;

Α. Ε., Μ. Π.: Έκφραση. Και ναι, ενίοτε συνωμοτούμε: για καλό σκοπό !

Καλοί μου συνωμότες εγώ και οι αναγνώστες μου σας ευχαριστούμε πολύ !