«Πως θα’ θελα να κυλιστώ σ’ ένα λιβάδι από παπαρούνες», να κουτρουβαλιαστώ σε μια πλαγιά χιονισμένη, να κολυμπήσω σε μια λίμνη γεμάτη νούφαρα, νεράιδα τη να είσαι εσύ και να ‘ρθεις να με σώσεις.
Μα εσύ είσαι μακριά, εσύ απουσιάζεις, μ’ έχεις ξεχάσει σ ένα όνειρο, που δεν τελειώνει κι έγινα Δον Κιχώτης, που ψάχνει την Δουλτσινέα του και όμως δεν την βρίσκει.
Πως θα ‘θελα να ήσουν εδώ μαζί να ονειρευτούμε, να μπερδευτούν τα όνειρα και να ‘ρθεις στο δικό μου, να μου πεις πως μ’ αγαπάς και πως για μένα λιώνεις κα τότε εγώ θα σε ρωτήσω, αν είσαι αληθινή ή ένα όνειρο είσαι, κι εσύ αμέσως θα χαθείς κι εγώ θα ‘χω ξυπνήσει.
Σηκώθηκα, τεντώθηκα και πήγα στο ψυγείο κι εκεί ακούω μια φωνή και ήταν η δική σου. Σε άκουσα και έλεγες τραγούδι αγαπημένο, που έπαιζε το ράδιο, ήταν επιτυχία, γνωστό και τ’ όνομα σου. Περίεργο να σ’ ονειρευτώ, καθόλου δεν σε ξέρω, λες να ‘ναι της μοίρας μας γραφτό μια μέρα να βρεθούμε;
Όμως δεν είναι δυνατόν εμείς να γνωριστούμε, θα πέσω να ονειρευτώ μήπως σε συναντήσω και θα σου πω πως σ’ αγαπώ, θα σου το πω ψιθυριστά, θα ‘ρθω να σε φιλήσω.
Πέφτω, λοιπόν, να κοιμηθώ, να ονειρευτώ εσένα, μα βλέπω ένα σύννεφο ψηλά να με σηκώνει και από εκεί ψηλά έπεσα σ’ ένα δάσος, που ήταν παραδεισένιο, γεμάτο πεύκα κι έλατα, πουλιά, λύκους κι ελάφια.
Κι εκεί, που περπατούσα, πατάω σ’ ένα στρώμα, πέφτω να ξαποστάσω και αυτό σ’ ένα ποτάμι με κυλάει και στην λίμνη σου με πάει, με βγάζει στο λιβάδι με τις παπαρούνες και μόλις στην πλαγιά την χιονισμένη φτάνω, μια ταμπέλα έγραφε «ΕΔΩ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ».
Γιάννης Κορρές
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου